Τα προβλήματα που σχετιζονται με την συμβατική γεωργία είναι πλέον ευρέως αναγνωρισμένα ως κρυμμένο κόστος της συγχρονης βιομηχανοποιημένης γεωργίας, το οποίο μέχρι τώρα δικαιολογείται από την αυξημένη παραγωγή τροφής αυτού του αιώνα. Τα κύρια προβλήματα συμπυκνωμένα είναι:

• Μόλυνση των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων από τα χημικά
• Κίνδυνοι για την υγεία των ανθρώπων και των ζώων από τα φυτοφάρμακα
• Ανεπιθύμητες επιπτώσεις των φυτοφαρμάκων στην ασφάλεια και την ποιότητα των τροφίμων
• Απώλεια της γενετικής ποικιλότητας σε φυτά και ζώα, τα οποία είναι το κλειδί και την βιώσιμη γεωργία
• Καταστροφή άγριων ζώων και εντόμων από τα φυτοφάρμακα
• Μεγαλύτερη ανθεκτικότητα των ζιζανίων στα ζιζανιοκτόνα
• Μειωμένη παραγωγικότητα του εδάφους (διάβρωση, συμπύκνωση και απώλεια οργανικής ύλης)
• Υπερβολική εξάρτηση από μη ανανεώσιμου πόρους
• Κινδυνοι για την υγεία των γεωργών που χρησιμοποιούν επιβλαβείς χημικές ουσίες

Ακόμη, τα δεδομένα αποκαλύπτουν ότι στην καλύτερη περίπτωση το 1% των εφαρμοζόμενων φυτοφαρμάκων φτάνει τους επιδιωκόμενους στόχους. Το υπόλοιπο προκαλεί ακούσια ζημιά τόσο στο χώρο όσο και εκτός του χώρου.

Πως ξεκινήσαμε όμως να χρησιμοποιούμε χημικά λιπάσματα;
Όπως και με άλλες καταστροφικές εφευρέσεις, έτσι και τα χημικά λιπάσματα προέκυψαν από πλεονάσματα μετά το πέρας του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το συνθετικό άζωτο ξεκίνησε να διατίθεται για τις καλλιέργειες μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η υποδομή για την κατασκευή εκρηκτικών, με βάση τη διαδικασία Haber-Bosch για τη σταθεροποίηση του Αζώτου, μετατράπηκε σε παραγωγή αζωτούχων λιπασμάτων . Η συνθετική στερέωση του Αζώτου συνέβαλε στην μείωση του όγκου και του βάρους του λιπάσματος κατα 20 φορές σε σχεση με τις κοπριές, γεγονός που μείωσε αρκετά το κόστος  μεταφοράς και εφαρμογής του λιπάσματος ανά μονάδα αζώτου. Αποτέλεσμα ήταν ο οργανικός άνθρακας να αποσυνδεθεί από το άζωτο μαζί με μικρόβια εδάφους τα οποία εξαρτώνται από την ενέργειά του, και να εγκαταλειφθεί από την επιστήμη της διαχείρισης των καλλιεργειών και της γονιμότητας του εδάφους για τα επόμενα 50 χρόνια. Επίσης, η θεωρία της χημικής βάσης του Von Liebig για την θρέψη των φυτών, στην οποία άζωτο, φώσφορος και κάλιο είναι τα κύρια απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη των φυτών, χρησιμοποιήθηκε σχεδόν αποκλειστικά για την θεωρητική βάση της γονιμότητας του εδάφους την δεκαετία του ΄80, πράγμα που οδήγησε στην άγνοια όλων των υπόλοιπων παραγόντων που συνθέτουν την υγεία και την ανάπτυξη ενός φυτού σε ένα οικοσύστημα.. 

Στα παραπάνω προβλήματα, έρχονται να προστεθούν και τα κοινωνικο-οικονομικά. Η χρηματοπιστωτική κρίση του 1980 απεικόνισε το τι μπορεί να συμβεί εάν οι γεωργοί συνεχίσουν να βασίζονται σε λίγες καλλιέργειες (και κυρίως για εξαγωγή), να εξαρτώνται από εξωτερικές πηγές και εταιρείες χημικών για να μπορούν να παράγουν, αλλά  και από την κυβέρνηση η οποία τους προστατεύει εάν τα πράγματα πάνε στραβά. Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο πρόβλημα για πολλούς γεωργούς συνεχίζει να υπάρχει σήμερα.

Πάντως, οι συζητήσεις σχετικά με το μέλλον της διατροφής και της γεωργίας διεξάγονται σε γενικές γραμμές με το ερώτημα κατά πόσο η «ανάπτυξη» μπορεί να συνεχίσει να διαμορφώνεται σύμφωνα με τη δημιουργία πλούτου που ωφελεί μια παγκόσμια μειονότητα, ενώ παράλληλα βλάπτει τους πλανητικούς πόρους σε βαθμό που θέτει σε κίνδυνο τα μέσα διαβίωσης σε παγκόσμιο επίπεδο